*உள்ளதும் போச்சே!*

 

சேவல் ஒன்றுக்கு வளம் இல்லாத புன்செய் நிலம் இருந்தது.

அந்த நிலத்தில் கம்பு, சோளம், கேழ்வரகு விளைந்தன. அந்த உணவைக் கொண்டு சேவல் வாழ்ந்து வந்தது.

ஒருமுறை தொலைவில் உள்ள நண்பன் வாத்தைப் பார்க்கச் சென்றது.

சேவலை நன்கு உபசரித்து அரிசிச் சோறு போட்டது. அரிசிச் சோற்றை இதுவரை சாப்பிடாத சேவல்,

இது எப்படிக் கிடைக்கிறது என்று நண்பனிடம் கேட்டுத் தெரிந்து கொண்டது.

தன் வயலில் விதைப்பதற்காக நெல்லை வாங்கிக் கொண்டு ஊருக்குப் புறப்பட்டது.

தன் வயலில் நெல்லை விதைத்தது சேவல்.

மழை பெய்யாததாலும் புன்செய் நிலமாக இருந்ததாலும் நெல் விளையவே இல்லை.

எந்த நிலத்தில் எதை விதைக்க வேண்டும் என்று அறியாமல் தவறு செய்து விட்டேன்.

ஓரளவு விளையும் கம்பு, சோளத்தையும் இழந்து விட்டேன் என்று வருந்தியது சேவல்.

பிறகு சேவல் தன் நிலத்தில் பழையபடியே, மானாவரி பட்டத்தில் மழை வரும் போது நன்கு உழுது அதற்குத் தேவையான சிறுதானியங்களை விதைத்து அறுவடைச் செய்து உண்டு வந்தது.

சிறிது நாட்கள் கழித்து சேவல் தனது நண்பன் வாத்தைப் பார்க்க சிறுதானியங்களை கொஞ்சம் எடுத்துக் கொண்டு புறப்பட்டது.

வாத்து அரிசிமாவால் செய்யப்பட்ட சுவையான உணவு வகைகளைச் சாப்பிட்டு சர்க்கரை நோயால் பாதிக்கப்பட்டு உறங்கிக் கிடந்தது.

இதனைக் கண்ட சேவல், அதிர்ந்துப் போய் நண்பா என்ன ஆச்சு உனக்கு ஏன் இப்படி உறங்கிக் கிடக்கின்றாய் என விசாரித்தது.

நண்பா உணவே மருந்து என்று சொல்வார்கள். ஆனால் நான் அதை இப்போது தான் உணர்கிறேன்.

என்னுடைய உணவு பழக்கத்தில் கொஞ்சம் கட்டுப்பாடு இருந்திருக்க வேண்டும். அதன் விளைவு என்னை நோயாளியாக மாற்றி விட்டது.

வாத்து இவ்வாறு சொன்னதும் கலங்கிப் போனது சேவல்!

என்ன நண்பா சொல்கிறாய்?

உணவு என்பது பசியை நீக்க கடவுள் கொடுத்த பிரசாதம். அதைப் போய் இவ்வாறு தீங்கு விளைவித்து விட்டது என்று குற்றம் கூறுகிறாயே என்று கேட்டது.

இல்லை நண்பா உன்னுடைய உணவுகளை உற்பத்தி செய்யக் கடவுள் நிறைய கட்டுப்பாடுகளை விதித்திருக்கிறார்...

குறைந்த மழை, மேட்டு நிலம், அதிக வெயில், திட்டமான மகசூல் என பல கட்டுப்பாடுகளை வைத்துக் கடவுள் இயற்கையாகவே உன்னைக் கட்டுப்படுத்துகின்றார்.

ஆகையால் நீ ஆரோக்கியமான உனவை அளவோடு சாப்பிட்டு நிம்மதியாய் இருக்கின்றாய்.

ஆனால் வாத்து இனத்திற்கு பள்ளத்தாக்கு நிலம், அதிக மழை, திட்டமான வெயில், அதிக மகசூல் எனக் கட்டுபாடுகள் இல்லாமல் வாழ விட்டு விட்டார்.

இதன் காரணமாக நாங்கள் அமோகமாக விவசாயம் செய்து ஏழை எளியவர்களுக்கு கொடுக்காமல் நாங்களே சாப்பிட்டோம்.

நாங்கள் கொடுத்து வைத்தவர்கள் என்று நினைத்திருந்தோம் மற்றவர்களை தாழ்வாக எண்ணினோம்,

ஆனால் எங்களின் சத்தான உணவின் சுவை எங்களுடைய உயிர் காக்க பயனற்றுப் போய் விட்டது.

என முணுமுணுத்தது வாத்து.

அப்படியில்லை நண்பா கடவுள் உலகில் உள்ள எல்லா உயிரினங்களையும் ஒரே கண்ணோட்டதில் தான் பார்க்கின்றார்.

உயர்வான வாழ்கை வாழ்வதாக நினைப்பவர்கள் மற்றவர்களுக்குக் கொடுத்து உதவ வேண்டும்.

கர்வம் கொள்ளக் கூடாது மாறாக கருணையுள்ளவர்களாக இருக்க வேண்டும்.

அதேபோல் தாழ்வான வாழ்க்கை வாழ்வதாக நினைப்பவர்கள் வருத்தம் அடையக் கூடாது மாறாக நம்பிக்கை உடையவர்களாக இருக்க வேண்டும்.

இவ்வாறு இருந்தால் உலகில் ஏற்றத்தாழ்வு இல்லாமல் எல்லோரும் சந்தோஷமாக வாழலாம் இது இயற்கையின் நீதி ஆகும் என்று கூறி விட்டு...

சேவல் தான் கொண்டு வந்த சிறுதானியங்களை வாத்திடம் கொடுத்து இதனைச் சாப்பிட்டு வந்தால் சர்க்கரை நோய் படிப்படியாக குறையும் என்று ஆறுதல் கூறி விட்டு அங்கிருந்து தனது வீட்டுக்குக் கிளம்பியது.

நன்றி இணையம்