வீட்டிற்கு விருந்தினர்கள் குழந்தைகளுடன்
வந்திருக்கிறார்கள். உங்கள் குழந்தைகளின் வால்தனம் போதாதென்று வந்த குழந்தைகளின்
வால்தனமும் சேர்ந்து கொண்டு ஒரே ரகளை. உங்கள் பாட்டனார் வழிச் சொத்தாக ஒரு பழங்கால
கடிகாரம் வீட்டின் நடுக் கூடத்தில். மிகுந்த அக்கறையும் கவலையுமாய்,
“பிள்ளைகளா! பார்த்து விளையாடுங்க, இந்தக்
கடிகாரத்தை உடைச்சுடாதீங்க,” என்று சொன்னால்
அந்தக் கடிகாரம் பேரீச்சம் பழத்திற்குத் தயாராகிவிடும்..
“சீக்கிரம்
கிளம்பு, பஸ்ஸை மிஸ் பண்ணத்தான் போறோம்,”
என்று கிளம்பினால்
பேருந்தைத் தவறவிட உங்கள் மனது ரெடி.
இதற்கெல்லாம் என்ன செய்வது? என்ன வழி?
நெகட்டிவ்வை பாஸிட்டிவ் ஆக்க வேண்டும். தீர்ந்தது
பிரச்சனை!
லூட்டி அடிக்கும் உங்கள் பிள்ளைகளிடம், “கத்தாதே! சப்தம்
போடாதே!” என்பதற்குப்
பதிலாய், “அமைதியாய் இரு!” என்றுதான் உபதேசம் இருக்க வேண்டும்.
அக்கறைக் குறைவாய் உண்பவரிடம் “சாம்பாரைச் சட்டையில் கொட்டிக்கப் போறே” என்று சொல்லாமல் “சாம்பாரைக் கவனமாய் தட்டில் ஊற்றிக்
கொள்ளுங்கள்,” என்பதே சரியான
ஆலோசனை. இவையெல்லாம் முக்கியமற்றவை போல் தோன்றலாம். ஆனால் இவை நம் வாழ்வில்
நிகழ்த்தும் மாற்றம் அபாரமானது.
பல ஆண்டுகளாய்க் கார் ஒன்றை ஓட்டிக்
கொண்டிருந்தீர்கள். எங்கும் சென்று இடித்ததில்லை; கீறல் இல்லை. நீங்களும் சமர்த்து; காரும் சமர்த்து. பிறகு அதை
விற்றுவிட்டுப் புதிதாய் ஒரு கார் வாங்கி, அதன் புது மெருகின் கவனத்தில் “எங்கேயும் இடித்துவிடக்கூடாது,”
என்று நினைத்துக் கொண்டே காரை ஓட்ட ஆரம்பிக்காமல், “நான் இந்தக் காரைப்
பத்திரமாக ஓட்டப் போகிறேன்,”
என்று சொல்லிக் கொண்டால் போதும்.
பரபரப்பான கிரிக்கெட் மேட்ச். அசால்ட்டாய் 96 ஓட்டம்
எடுத்துவிட்டார் தொடக்க ஆட்டக்காரர். அவருடைய செஞ்சுரிக்காக அரங்கத்தில் டென்ஷன்.
அவருக்கும் டென்ஷன். “இந்தப் பந்தில்
நான் கேட்சாகிவிடக் கூடாது,”
என்று நினைக்காமல்,
“வா போடு! ஸிக்ஸர் அடிக்கிறேன் பார்,” என்று நினைத்தால் போதும்,
நூறு நிச்சயம்.
இதேதான் அனைத்திற்கும்.
“நான் வாழ்க்கையில்
நொடித்து விடக்கூடாது... நான் இந்த விஷயத்தைச் சொதப்பி விடக்கூடாது...” என்பதையெல்லாம் உதறி எறிந்துவிட்டு,
“நான்
முன்னேறுவேன்... சாதிக்கப் பிறந்தவனப்பா நான்... வெற்றி எனது தோஸ்த்...” என்று மனதைப் பழக்கப்படுத்திக் கொண்டால்
மனம் சரியாய் நகரும்; மகிழும்!
நன்றி இணையம்
